Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Przemyślu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym :

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 11 lipca 2014 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy M. S. prawo do emerytury, począwszy od 8 lipca 2014 r.

Sygn. akt III U 858/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 stycznia 2015 r.

Decyzją z dnia 11 lipca 2014 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy M. S. prawa do emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy
w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 28 dni; składkowe – 18 lat, 6 miesięcy i 17 dni; uzupełniające - rola – 10 lat i 8 miesięcy; łącznie – 25 lat, w tym w szczególnych warunkach – 8 lat i 6 dni. Zakład nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) w P., ponieważ brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zakład uwzględnił okres zatrudnienia w szczególnych warunkach: od 30 czerwca 1972 r. do 23 października 1973 r. w (...), od 24 października 1973 r. do 31 grudnia 1974 r. – zasadnicza służba wojskowa, od 27 października 1975 r. do 30 kwietnia 1981 r. – (...).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca M. S., wnosząc o jej zmianę.

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że w okresie od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. pracował w (...) w P. na stanowisku elektromontera na pełny etat. Wykonywał tam prace związane z przesyłaniem energii elektrycznej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Informacja o pracy w szczególnych warunkach nie została przedstawiona na świadectwie pracy, ponieważ wyżej wymieniona firma obecnie nie istnieje, a ówczesne druki świadectwa pracy nie obejmowały takiej informacji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca w dniu 8 lipca 2014 r. ukończył 60 lat, udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a także nie pozostaje w zatrudnieniu. W ocenie organu rentowego podstawy do uwzględnienia okresu pracy podczas zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. w Zakładzie Usługowo-Handlowym (...) w P., jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie stanowią przedłożone dowody (w łącznym wymiarze 7 lat). Wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających zatrudnienie w warunkach szczególnych. Wiarygodny dla ZUS dowód może stanowić jedynie świadectwo prawidłowo wystawione (zawierające wszystkie wymagane elementy) oraz nie budzące wątpliwości pod względem treści. Wnioskodawca na potwierdzenie wykonywania pracy w spornym okresie nie przedłożył wymaganych świadectw pracy w warunkach szczególnych, a jedynie ogólne świadectwa pracy, z których nie wynika jakoby wnioskodawca w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracował w warunkach szczególnych. Na podstawie przedłożonych dokumentów brak jest możliwości ustalenia ścisłego charakteru pracy.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. S., ur. dnia (...), w dniu 5 czerwca 2014 r. złożył wniosek o emeryturę, zaznaczając w nim,
iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Do wniosku dołączył m.in.: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 17 lipca 2013 r. wystawione przez (...) Spółka Akcyjna w R., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w (...) Spółka Akcyjna w okresie od 30 czerwca 1972 r. do 30 kwietnia 1981 r., i w tym okresie od 30 czerwca 1972 r. do 30 kwietnia 1981 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku elektromonter instalacji i urządzeń elektroenergetycznych, z wyłączeniem okresu od 24 października 1973 r. do 14 października 1975 r. odbywania zasadniczej służby wojskowej, po wojsku podjął pracę od dnia 27 października 1975 r.; świadectwo pracy wystawione przez Zakład Usługowo-Handlowy (...) w P., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie pracy w okresie od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku elektromontera.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS wydał zaskarżoną decyzję z dnia 11 lipca 2014 r., którą odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 28 dni; składkowe – 18 lat, 6 miesięcy i 17 dni; uzupełniające - rola – 10 lat i 8 miesięcy; łącznie – 25 lat, w tym w szczególnych warunkach – 8 lat i 6 dni. Zakład uwzględnił jako okres zatrudnienia w szczególnych warunkach: pracę od 30 czerwca 1972 r. do 23 października 1973 r. w (...), odbywanie zasadniczej służby wojskowej od 24 października 1973 r. do 31 grudnia 1974 r., pracę od 27 października 1975 r. do 30 kwietnia 1981 r. w (...).

Dowód – akta organu rentowego:

- wniosek emerytalny z dnia 5.06.2014 r.,

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 17.07.2013 r. wystawione przez (...) Spółka Akcyjna w R.,

- świadectwo pracy wystawione przez Zakład Usługowo-Handlowy (...) w P.,

- zaskarżona decyzja ZUS z dnia 11.07.2014 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca był zatrudniony w (...) na stanowisku elektromontera. Pracował wówczas na budowach wykonując instalacje elektryczne, jak również przy podłączaniu kabli, słupów, oświetlenia ulicznego.

Z dniem 1 stycznia 1992 r. wnioskodawca został zatrudniony w Zakładzie Usługowo-Handlowym (...) w P. na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku elektromontera. Zakład pracy był własnością T. L.. Podstawowym pionem działalności zakładu było instalatorstwo elektryczne, a z czasem, w wyniku rozwoju firmy poszerzono jej działalność również o roboty remontowo-budowlane i instalacje sanitarne. W momencie zatrudnienia wnioskodawca miał już bardzo duże doświadczenie zawodowe na tym stanowisku pracy.

Do obowiązków wnioskodawcy na zajmowanym stanowisku należało wykonywanie instalacji elektrycznych, instalacji wewnętrznych i zewnętrznych, linii napowietrznych i kablowych, przyłączy, wykonywanie rozdzieli, sieci energetycznych, instalacji silników w kotłowniach. Podłączał instalacje elektryczne w budynkach. W ramach wygranego przetargu przez zakład pracy wykonywał również roboty teletechniczno – telefonizacyjne miasta (...). Roboty te wykonywane były przez okres niespełna roku. W ramach swoich obowiązków wnioskodawca montował i przerabiał stare rozdzielnie, montował cały osprzęt elektryczny, czyli lampy, gniazda. Pracował przy wykonywaniu instalacji stacji uzdatniania wody, gdzie podłączano pompy głębinowe, wykonywano linie kablowe, linie stalownicze. Zajmował się przyłączem przewodów elektrycznych w budynkach mieszkaniowych.

Prace wnioskodawcy związane były z przesyłaniem i przetwarzaniem energii elektrycznej. Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawca pracował w tym zakładzie pracy do dnia 31 grudnia 1998 r.

Dowód:

- umowa o pracę zawarta pomiędzy wnioskodawcą a Zakładem Usługowo-Handlowym (...) w P. w dniu 1.01.1992 r. – k. 31 (koperta),

- angaż z dnia 1.09.1992 r. – k. 31 (koperta),

- zeznania świadka T. L.,

- zeznania świadka E. B.,

- zeznania świadka M. K.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy inż. W. Ż. w sporządzonej opinii wskazał, że do obowiązków wnioskodawcy na zajmowanym stanowisku elektromontera – montera instalacji elektrycznych w Zakładzie Usługowo-Handlowym (...) w P. należało wykonywanie prac instalacyjno-montażowych w budownictwie m.in. mieszkaniowym, przemysłowym, usługowym; montaż i podłączanie maszyn oraz urządzeń elektrycznych; montaż tras kablowych; diagnoza i usuwanie usterek; wykonywanie pomiarów elektrycznych. Wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i przez cały okres zatrudnienia te same prace elektromontera linii kablowych i napowietrznych oraz instalacji elektrycznych. Przez krótki okres czasu wykonywał czynności związane z przyłączami telekomunikacyjnymi, które należą do tego samego rodzaju prac, co prace na liniach energetycznych i wszystkie czynności były tego samego rodzaju czynnościami będącymi pracą w szczególnych warunkach. Praca wnioskodawcy polegała na układaniu linii napowietrznych na wysokości niskiego, średniego i wysokiego napięcia oraz na podłączaniu tychże linii na stacjach energetycznych napowietrznych lub też stacjach transformatorowych. Wnioskodawca również wykonywał prace polegające na układaniu instalacji kablowych ziemnych, a także pracował przy remontach i awariach tych sieci oraz wykonywaniu instalacji wewnętrznych, obsłudze i naprawie urządzeń elektroenergetycznych.

Biegły wskazał, że prace wnioskodawcy miały ścisły związek z montażem, remontem i eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych. M. S. w okresie zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku elektromontera wykonywał prace w szczególnych warunkach na podstawie wykazu A, Dział II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach, jako prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu bhp z dnia 19.12.2014 r. – k. 39-41.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego oraz w ramach sądowego postępowania dowodowego, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków T. L., E. B. i M. K. oraz wnioskodawcy M. S., jako spójnym, logicznym, wzajemnie się uzupełniającym. Wynika z nich jednoznacznie, w jakim charakterze, przy jakich pracach i w jakich warunkach był zatrudniony wnioskodawca w spornym okresie w Zakładzie Usługowo-Handlowym (...) w P.. Podkreślenia wymaga, iż świadek T. L. był właścicielem Zakładu Usługowo-Handlowego (...). W trakcie składania zeznań wskazywał on czym zajmował się jego zakład, a ponadto jaki był zakres obowiązków wnioskodawcy na zajmowanym stanowisku elektromontera.

Ponadto zaś ustalając, czy prace, jakie wykonywał wnioskodawca w okresie zatrudnienia w Zakładzie Usługowo-Handlowym (...) w P. w okresie od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku elektromontera odpowiadają pracom, o jakich mowa w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A, dziale II – „w energetyce”, Sad oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy inż. W. Ż. (2) z dnia 19 grudnia 2014 r. Sąd uznał, że opinia ta jest wiarygodna, została sporządzona w sposób rzetelny i kompleksowy. Biegły wydając opinię w sprawie dokonał analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, na tej podstawie wskazał, jaki był zakres obowiązków na stanowisku elektromontera w zakładzie pracy, przedstawił czynniki szkodliwe występujące na stanowisku pracy wnioskodawcy. Opinia została uzasadniona w sposób szczegółowy i przejrzysty, wnioski swoje biegły sformułował jasno i czytelnie, a żadna ze stron nie zgłosiła do przedmiotowej opinii zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy M. S. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była kwestia ustalenia,
czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Poza sporem pozostaje w przedmiotowej sprawie, że wnioskodawca
w dniu (...) r. ukończył 60 lat, nie przystąpił do OFE, wykazał
na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący
co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 28 dni; składkowe – 18 lat, 6 miesięcy i 17 dni; uzupełniające - rola – 10 lat i 8 miesięcy; łącznie – 25 lat, w tym w szczególnych warunkach – 8 lat i 6 dni. Zakład uwzględnił okres zatrudnienia w szczególnych warunkach: pracę od 30 czerwca 1972 r. do 23 października 1973 r. w (...), odbywanie zasadniczej służby wojskowej od 24 października 1973 r. do 31 grudnia 1974 r., pracę od 27 października 1975 r. do 30 kwietnia 1981 r. w (...).

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało ponadto, że wnioskodawca był zatrudniony w warunkach szczególnych
w Zakładzie Usługowo-Handlowym (...) w P. w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku elektromontera.

Zakres obowiązków wnioskodawcy na zajmowanym w/w stanowisku pracy jednoznacznie wynikał zeznań przesłuchanych w sprawie świadków i wnioskodawcy. W tym zakresie pomocna okazała się opinia sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy inż. W. Ż. (2) z dnia 19 grudnia 2014 r., który stwierdził, że prace wykonywane przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku elektromontera były pracami w szczególnych warunkach na podstawie wykazu A, Dział II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., jako prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

W ocenie Sądu zatem stanowisko zajmowane przez wnioskodawcę wymienione zostało w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, Dziale II – „W energetyce – Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”.

Podkreślenia wymaga przy tym, iż w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi,
że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty
oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne
do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 8 lipca 2014 r., a więc z dniem ukończenia 60 roku życia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.